Het is (bijna) kerstmis

We komen aan het eind van wat een onvergetelijk jaar is geworden. En dat onvergetelijk is nou niet bepaald positief bedoeld.

Wie had op 1 januari 2020 kunnen bevroeden wat ons te wachten zou staan? Op die eerste dag leek de wereld nog normaal. Er was een onbekend en eng virus in China, ja, maar dat was toen nog een ver-van-ons-bedgebeuren. Misschien waren er al mensen die zich daar zorgen om maakten, maar daar zat ik niet bij.
Dat ver-van-ons-bed zou niet erg lang duren. Het kwam veel te snel onze kant uit en ontwrichtte het gewone leven geweldig. Toen regeringen van allerlei landen decreteerden dat scholen gesloten moesten worden, mensen alleen nog naar buiten mochten voor boodschappen, de dokter en hun werk – als dat geen onlinewerk was – vroeg ik me al af hoelang men van plan was om die maatregelen te handhaven, want griepvirussen zijn bijzonder klein, makkelijk te verspreiden en ze gaan heus niet weg. Nou, dat blijkt, ze zijn er nog steeds. En tot mijn stomme verbazing is het inderdaad mogelijk om van bovenaf mensen massaal en langdurig te verbieden hun gewone levens te leiden. Er is wel, en dat steeds meer, verzet. Vooral jongeren zijn er helemaal aan toe om weer gewoon een feestje te houden en ze doen dat ook. Was de bevolking in het begin nog bereid om om gezondheidsredenen de maatregelen na te leven, daar is nu na maanden behoorlijk de klad in gekomen.

Toen het erop begon te lijken dat corona voor ons dagelijks leven serieuze consequenties ging krijgen, gingen de mensen, in maart, hamsteren. En tot op de dag van vandaag heb ik de obsessie voor dat wc-papier niet kunnen begrijpen. Al moet ik toegeven dat ik door het algemene hamsteren van dit object mezelf op een gegeven moment bij de kassa van de supermarkt tegenkwam met een groot pak toiletpapier dat ik niet nodig had. Dit gedeelte van het hele pandemieverhaal was nog wel grappig, al die mensen die zich gedroegen of het de laatste keer was dat ze boodschappen konden doen. Maar toen kwamen de lamleggende maatregelen, de gevolgen daarvan, het geruzie en getouwtrek op bestuursniveau, het fakenews en de coronapolarisatie. Ik dacht dat polarisatie vooral over politieke meningen ging, maar griep, en dan vooral hoe te handelen om besmetting te voorkomen, kan ook verwijdering in de hand werken. Trouwens, polarisatie, dat is nu wel duidelijk, kan overal over gaan en als er iets is wat voor mij 2020 tekent dan is dat, behalve corona, toch wel dat we steeds kortere lontjes krijgen en steeds sneller uit onze slof schieten.

Tjonge, wat moeten we met zo’n jaar. Kunnen we het niet gewoon resetten? Om maar eens een moderne computerterm te gebruiken. Op oudejaarsavond om 12 uur gaan we niet naar 2021, maar beginnen overnieuw aan 2020, en dan een beter 2020. Als dat toch eens zou kunnen… Want ik heb het nu alleen nog maar gehad over de irritaties en ongemakken. Ik besef ook dat 2020 voor veel mensen, over de hele wereld, het jaar is geweest dat ze hun baan verloren, ze failliet gingen en dat de honger toenam. Men moest van geliefde personen uit de eigen omgeving afscheidnemen omdat corona veel levens geëist heeft en anderen moesten omgaan met gezondheidsproblemen en het overlijden van familie en vrienden aan andere ziektes omdat door corona ziekenhuizen gefocust zijn op covid-patiënten en andere aandoeningen maar even moesten wachten, ook als wachten niet echt een optie is. Verder zijn er ook dierbare levens verloren gegaan aan niet-corona gerelateerde oorzaken. Het is altijd indroevig wanneer we afscheid moeten nemen. Voor diegenen is dit jaar niet alleen maar moeilijk geweest, maar ook tragisch. Hierbij wil ik mijn oprechte medeleven uitspreken met eenieder die dit jaar een enorm gemis te verwerken heeft gekregen.

En toen werd het december en Advent. Een tijd van hoop en verwachting. We zijn in deze wereld en moeten mee in de stroom van moeilijkheden, ziektes en dood, van omgaan met ongevoeligheid, heethoofden en drift. We kunnen daarin blijven hangen, maar deze tijd nodigt uit om met aandacht opzij te kijken naar de naaste, om liefdevol te reageren als iemand in emotionele nood ons niet al te vriendelijk bejegend. Verder zit in Advent de oproep om vooruit te kijken. We kijken uit naar het kerstfeest en tegelijk naar de tweede komst van Christus. Wauw, er is veel kwaad in de wereld, maar dat zal op een dag tot het verleden behoren. Als dát geen goed nieuws is… Dat overstijgt de narigheden waar we nu mee te maken krijgen en verlicht onze innerlijke pijn.

Op naar 2021. Ik durf niet te zeggen dat het nieuwe jaar wel beter móét worden dan dit jaar, omdat ik daar niet over ga en ik ook al geen kristallen bol heb, maar ik hoop het van harte. Ik ga ervan uit dat het nieuwe jaar beter wordt.

Ik wens iedereen een gloednieuw en goed 2021. We houden de moed erin!!

Tineke Voorsluys

Terug naar: Tineke’s Blog