Emigratie
Bijna honderd jaar geleden zetten de eerste immigranten voet in Carambeí. Een tijd waarin emigreren een echt avontuur was, een – je kunt wel zeggen – definitief afscheidnemen van je familie, een breken met je vaderland. Een tijd waarin moderne communicatiemiddelen eenvoudigweg niet bestonden. Het is niet te geloven dat mensen de moed opbrachten om een zo grote stap te doen. Een land waar vrijwel niks over bekend was, aan de andere kant van de wereld. Een bezoek aan het oude vaderland was een hele onderneming die behalve geld, veel tijd kostte. Iets waar niet iedereen over beschikte.
Tegenwoordig heeft emigreren toch meer van gewoon verhuizen.
Informatie over het land waar je naartoe gaat? Internet!
De reis? In 24 uur is men van het ene thuis in het andere, nog steeds aan de andere kant van de wereld, maar die andere kant is veel dichterbij gekomen.
Contact met de familie? Internet! Een machtig wapen tegen heimwee. En eventueel de telefoon, alsof je de buurvrouw aan de lijn hebt.
Het internet en de telefoon blijven hun waarde houden in de strijd om contact.
Maar helaas, reizen per vliegtuig wordt steeds meer een slijtageslag. De chaos die er op gezette tijden op de vliegvelden in Brazilië heerst. De chaos de laatste maanden op vliegvelden in Europa als gevolg van natuurverschijnselen. De sneeuw die deze winter gevallen is en de aswolk van een IJslandse vulkaan hebben vliegschema’s grondig in de war gestuurd. Het is geen pretje om deel uit te maken van het leger gestrande reizigers en het komt steeds vaker voor.
Als vliegtuigmaatschappijen dan ook nog met plannen rondlopen om te bezuinigen op het aantal wc’s en, nog erger, om mensen staand te laten reizen, dan zou de lol er helemaal af zijn om nog op familiebezoek te gaan. Gelukkig zijn die laatste twee plannen afgekeurd door hogere instanties. Het wordt anders zo’n veevervoer idee.
Honderd jaar geleden een afgesneden zijn van je familie op brieven na; maar laten we even eerlijk zijn, een brief kan niet op tegen direct contact door middel van de telefoon en het internet en dat kan weer niet op tegen een persoonlijke abraço!
Een goede vijfentwintig jaar geleden was er weliswaar de mogelijkheid van snel vervoer maar voor de rest bleef het bij die brieven en héél af en toe een kort telefoontje.
Geen vergelijk met nu. Al zit de klad in het reizen per vliegtuig, contact is er gelukkig genoeg.
Het herdenken van die immigratie van honderd jaar geleden zal volgend jaar plaatsvinden. Een hele mijlpaal en dat heldenfeit van zovele mannen en vrouwen moet herdacht worden. Het is belangrijk de geschiedenis te bewaren voor het nageslacht, het is belangrijk dat we weten waar we vandaan komen en wie onze voorouders zijn en het is belangrijk dankbaar te zijn voor de welvaart die opgebouwd is door diezelfde voorouders en waar wij de vruchten van plukken. Het was een moeilijk leven, niets dat te vergelijken is met het hier en nu.
Aan deze nagedachtenis wordt gewerkt, wanneer ik de bedrijvigheid bij het museum zie en ik lees hoeveel mensen zich op dit moment inzetten om er iets onvergetelijks van te maken dan belooft het bijzonder te worden.
Tineke Voorsluys
Terug naar: Tineke’s Blog