“Niets zal hetzelfde blijven”

Er is in de pers nogal wat te doen geweest over de nieuwe wettelijke regelgeving voor huishoudelijke hulp. Werksters en kindermeisjes moeten ingeschreven worden, wat betekent dat sociale lasten betaald moeten worden, en overuren moeten uitbetaald worden. Daarmee wordt hulp in huis duurder en veel werkgevers zullen om die reden moeten snijden in de hulp die ze zich met de oude wetgeving konden veroorloven. Verder kiezen veel vrouwen tegenwoordig voor een andere baan dan die van huishoudelijke hulp waardoor het sowieso moeilijk is om aan personeel te komen. Het mag duidelijk zijn dat vooral vrouwen en moeders hiervan de consequenties ondervinden, maar via hen toch ook wel het hele gezin. Nu is het zo dat door lage lonen en een toereikend aantal arbeidskrachten er in Brazilië mogelijkheden gecreëerd kunnen of konden worden die onder andere omstandigheden onmogelijk geweest zouden zijn. Wanneer Brazilianen met ontzag en een beetje jaloezie praten over ‘eerstewereldlanden’ dan zien ze de geweldige voordelen van de Braziliaanse situatie voor het gemak even over het hoofd. Dat moeders en (huis)vrouwen zich volledig kunnen geven aan een baan zonder hun partners en kinderen voor een deel van de huishoudelijke taken in te zetten is een geweldige luxe en een zeldzaamheid in de meeste andere landen. Ik las van een vrouw met een eenjarige tweeling die 12! uur per dag buitenshuis werkt en wier man ook een volledige baan heeft. Zelfs met hulp in huis is dat een hele kluif. Dat de toestand langzaam maar zeker aan het veranderen is geeft stof voor geweeklaag. Toch is deze verandering veel minder erg dan zich in eerste instantie laat aanzien. Het zal vaker of-of zijn in plaats van en-en. Of een carrière en een substantieel deel van het salaris aan hulp thuis, of wat minder carrière, of carrière en een chaotischer thuissituatie. Mogelijkheden te over, aanpassen wordt vast niet zo verschrikkelijk als we vrezen. Een bekend weekblad kopt dramatisch: “Niets zal hetzelfde blijven” en weet me te vertellen dat in Europa mannen in het huishouden helpen en kinderen hun eigen bedden opmaken. De indruk wordt gewekt dat huishoudens daar zonder personeel net zo vlot, soepel, schoon en netjes verlopen als Braziliaanse huishoudens met hulp. Het zou kunnen dat sommigen dat voor elkaar krijgen, maar mijn ervaring met werksterloze huishoudens is dat alles vooral wat rommeliger en minder schoon wordt. Ook hier kunnen keuzes gemaakt worden, of een keurig schoon en opgeruimd huis of wat minder en daarnaast een baan. Waarom een burn-out riskeren? Als mannen in vroeger tijden van hun werk thuiskwamen waren ze moe en moesten uitrusten. Zo’n rustpunt hebben we allemaal nodig, zelfs wij vrouwen. Buitenshuis werken en thuis de boel soepel laten verlopen is een Herculestaak. Daarom is het belangrijk dat vrouwen, en vooral moeders, flexibel omgaan met hun takenpakket. Voor wie moet alles brandschoon en keurig opgeruimd zijn? Is dat eigen ambitie of willen we geen slechte indruk maken? En waarom en op wie willen we indruk maken? Dat is een interessante vraag, ik neem namelijk aan dat mensen die mij bezoeken voor mij komen en niet voor mijn huis. Kinderen die elke dag hun eigen bed opmaken? Juist zij vinden dat bedden gewoon onopgemaakt kunnen blijven liggen, en er zijn wel belangrijker zaken om met kinderen over te ruziën. Vieze ramen? De zon zonder problemen door je vieze ramen kunnen zien schijnen is wel zo rustig en tijdbesparend. Ooit hoorde ik iemand zeggen dat ze in Amerika niet van strijken houden, lees, ze doen het gewoon niet. Nee, waarom zouden ze. Door niet te strijken sparen ze geld, tijd, energie en zichzelf. In Nederland bestaat een uitdrukking die complimenteus bedoeld is. Ze zeggen dan dat je ergens van de vloer kunt eten. Een vreemde uitdrukking eigenlijk. Ik bedoel, wie wil dat nou, van de vloer eten.

Maar ja, alle verstandige praat ten spijt ontlenen wij vrouwen en moeders toch een bepaalde voldoening aan een schone en opgeruimde leefomgeving. Het blijft geven en nemen om eigen ambities in praktijk te brengen, voor het gezin te zorgen en om het thuis gezellig en leefbaar te houden. Soms denk ik dat dat is wat de emancipatie ons moeders gebracht heeft, veel, héél veel werk.

Tineke Voorsluys

Terug naar: Tineke’s Blog